Με επιτυχία συναντηθήκαμε χθες για πρώτη φορά στην Αθήνα, με αδέλφια που έχουν την πρόκληση-ευκαιρία για μαθήματα στη ζωή αφου τα αδέλφια τους πάσχουν από κάποια είδους ψυχική νόσο. Σε ιδιαίτερα ζεστό και φιλικό κλίμα και λόγου του μικρού αριθμού γνωριστήκαμε και ανταλλάξαμε σκέψεις και συναισθήματα για το πως βλέπει ο καθένας την ζωή του σε σχέση με την παράμετρο αυτή. Πόσο τον βαρύνει, πόσο μπορεί να βοηθήσει, πόσο πολύ έχει αποδεχτεί τον άλλον όπως είναι, πόσο γινόμαστε σαν άνθρωποι καλύτεροι. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και η αποφυγή κοινωνικού ρατσισμού γίνεται βίωμα και αποτελούμε φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω μας, είπαν μερικοί.
Προσωπικά είδα πολύ λυτρωτικό να μιλάμε όσο πιο ελεύθερα γίνεται, χωρίς το φόβο των κοινωνικών προκαταλήψεων για τα θέματα που μας απασχολούν. Είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο να μην μιλά κανείς στους γύρω του για θέματα ψυχικής υγείας που απασχολούν την οικογένειά του λόγω κάποιας ντροπής και αβεβαιότητας για την αντίδραση του άλλου.
"πως μπορείς να μιλήσεις για κάτι που δεν ξέρεις"...κι όμως η εποχή έχει φτάσει, εκεί γύρω στα 30 μας , μετά από ενημέρωση, διάβασμα και απομυθοποίηση να κάνουμε βήματα για να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας και για να αντιληφθούμε πως αυτό που μας απασχολεί δεν είναι και τόσο "σπάνιο και μοναδικό στον κόσμο".
Το καλύτερο από την χθεσινή συνάντηση ήταν η διάθεση να περάσουμε καλά. Όταν μοιράζεσαι κάτι που έχεις συνηθίσει να κουκουλώνεις (για προστασία σου από το να πληγωθείς) αυτομάτως έρχεσαι πιο κοντά στον άλλο. Έτσι γεννιούνται συντροφιές...
1 σχόλιο:
Είναι υπέροχο αυτό που ξεκινάτε και πολύ περισσότερο το αυθεντικό ύφος με το οποίο το κάνετε. Σας εύχομαι καλή συνέχεια!!!
Δημοσίευση σχολίου