Βρισκόμαστε στην Αθήνα, προς τα τέλη Ιουλίου, με το θερμόμετρο να παίζει...με τα νεύρα μας...Μοιραζομαι μερικές σκέψεις, όπως μπορεί οποιοσδήποτε, επώνυμα ή όχι να εκφράσει σε αυτόν τον χώρο και θέτω μερικούς στόχους για τον Σεπτέμβρη.
Η εμπειρία από ένα χρόνο δραστηριοποίησης με τον χώρο είναι πέρα για πέρα θετική. Θα ήθελα να προρτέψω κάθε συγγενή (ιδιαίτερα νεαρό) ατόμου, που πάσχει από κάποια ψυχική νόσο, να έχει ανοιχτά τα μάτια του σε κάθε σχετικό συνέδριο, ημερίδα, εκπομπή, βιβλίο, dvd. Να μιλά με άλλους, να ζητά συμβουλές και να εκφράζει όσα πιστεύει.
Κάποιες φορές ένιωσα, είναι αλήθεια μια μελαγχολία, από κάποια συνάντηση ή κάποιο ανάγνωσμα αλλά είναι κ αυτό μέρος της εκπαίδευσης και της εξοικείωσης. Το εντόπισα και ή το αποδέχτηκα ή το απέφυγα.
Κάποια αδέρφια, απ'ότι είναι γνωστό δεν έχουν μπει στην διαδικασία της εξωτερίκευσης, της θετικής και μη συναισθηματικής παρουσίασης όσων βιώνουν αυτοί ή τα αδέρφια τους.
Είναι μια συνήθεια και αυτό να μιλάς απλά με μέτρο και κατάλληλο ύφος όταν σου δωθεί η ευκαιρία.
Το περιβάλλον που φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε (με τις συναντήσεις αδερφών για cafe) είναι ακριβώς και για αυτό το λόγο κατάλληλο. Είναι δηλαδή μια πρωτης μορφής εξάσκηση να μεταφέρουμε με τρόπο απλό, ειλικρινή όσα ζουμε και όσα βιώνουμε ή βιώσαμε. Πρώτα στα γεμάτα σεβασμό και συμπαθεια αυτιά όσων έχουν σχετικά βιώματα και μετα σε οποιονδήποτε άλλο.
Στο παρελθόν (αν κρίνω από εμένα) λόγω κόμπλεξ, λογικότατων ανασφαλειών, φόβου για στιγματισμό κοκ δεν εξωτερίκευα με άνεση όσα βίωνανα.
Σήμερα αυτό αλλάζει.
Ποιος καλύτερος να μας καταλάβει όταν βρισκόμαστε σε στεναχώρια επειδή η κατάσταση "δείχνει να έχει ξεφύγει" από κάποιον που την έχει βιώσει ήδη. Και μόνο η διαδικασία να πάρω ένα τηλέφωνο είναι η αρχή. Αν και όσο το πρόβλημα είναι σε κρίση υπάρχει η τάση να βρισκόμαστε κλεισμένοι σε ένα κλοιο εσωστρέφιας.
Τα συνέδρια και οι συναντήσεις που παρακολούθησα με ατομική πρωτοβουλία αυτό το χρόνο καλιέργησαν ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης . Με έβαλαν σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν και αναζητούν λύσεις. Με αυτήν την ομάδα των ανθρώπων που στοχεύουν σε μια κατανόηση ενός πολύπλοκου και παρεξηγημένου θέματος υγείας. Η κατανόηση είναι η αρχή μιας θεραπείας. Ως τώρα δεν ήξερα.
Κάποιες φορές ψυχίατροι μου είπαν: "καλά έδωσες 100 ευρώ για να έρθεις σε αυτό το συνέδριο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης ?" (Συχνά οι ψυχίατροι δεν μπορούν να νιώσουν την αγάπη που δείχνουμε για τον συγγενή μας και αυτό είναι ένα κριτήριο σωστής επιλογής γιατρού.
Όσο περισσότερη αγάπη και στοργή μπορεί να εκδηλώσει, όσο περισσότερο βλέπει την οικογένεια σαν μέρος της λύσης-παρέμβασης τόσο το καλύτερο. Το αντίθετο, δηλαδή ο ψυχρός-απόμακρος-αποστασιοποιημένος "επιστήμονας" που πιστεύει ότι μόνο αυτός θα δώσει την λύση και που δεν χρειάζεται να μοιράζεται και πολύ...από την "σοφία" του με τους συγγενείς είναι παράδειγμα προς αποφυγή...)
Στην συνάντηση με τα αδέρφια στο Βύρωνα στο ΣΟΨΥ μου είπαν ότι αφού δεν είχα παρακολουθήσει το πρώτο μέρος θα έπρεπε να περιμένω ένα χρόνο όταν θα ξαναγινόταν η επόμενη συνάντηση για τα αδέρφια ! Πήγα κι ας μου είπαν να μην παώ.
Αυτό το αναφέρω για να πω πως δεν θα βρείτε παντού ανθρώπους να σας ενθαρρύνουν, να ενημερωθείτε. Κάποιοι θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα τί είναι καλύτερο για εσάς. Επίσης μπορεί να έχετε την άποψη πως κάποια συνέδρια απευθύνονται σε ιατρούς και στην πραγματικότητα να είστε εσείς ο πιο καλός ακροατής που θα οφεληθεί.
Επίσης να έχετε κατά νου ότι τις ευκαιρίες για γνώση δεν τις βρίσκεις κάθε μέρα, είναι συγκεκριμένες.
Στόχοι για τη νέα σεζόν:
- Να συνεχίσουμε τις συναντήσεις για καφέ και χαλαρή κουβεντούλα μεταξύ μας, αδέρφια που έχουμε χρόνο (και περιέργεια!) για γνωριμίες, εξωτερίκευση και εξωστρέφεια. Μπορεί να έρθει όποτε μπορεί κανείς και αν δει ότι τον εμπνέει η παρέα μας. Προσοχή μην έχει κάποιος στο μυαλό του ότι μιλάμε συνέχεια για στενάχωρα θέματα και φεύγοντας θα έχει μια στενάχωρη διάθεση. Είμαστε νέοι και μιλάμε για το μέλλον μας.
- Να μοιραστούμε γνώση και "τεχνικές επιτυχίας" για να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τι μας βοηθάει, τι βοηθά τον αγαπημένο μας και τι ΔΕΝ μας βοηθάει από όσα κάνουμε.
- Προσωπικά θα αναζητούσα ένα χώρο-δομή που θα μπορούσε να αποτελέσει χώρο ημερήσιας απασχόλησης, εργοθεραπείας, μια φορά την εβδομάδα γα την αδερφή μου.
- Να κάνουμε γνωστή την ύπαρξή μας (http://www.athenssiblings.com/) και σαν ομάδα σε ένα ευρύτερο ενδιαφερόμενο κοινό. Μιλάμε για ένα πρόβλημα, όχι όσο σπάνιο φανταζόμαστε το οποίο απασχολεί άμεσα ή έμμεσα χιλιάδες συνανθρώπους μας. Όλοι μπορούν να συνεισφέρουν σε κάτι και να δώσουν τις δικές τους "συνταγές".
Σπύρος, 24/07/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου