To βιβλίο που είναι γραμμένο στα Αγγλικά παρουσιάζει το πως βιώνει η οικογένεια την εμπειρία συμβίωσης με κάποιο άτομο που έχει πρόβλημα ψυχικής υγεία.
"Αν ξέρουμε λίγα πράγματα για την ασθένεια, ξέρουμε λιγότερα για την φροντίδα της. Όσο πολύ αμφισβητείται η εμπειρία του ασθενή άλλο τόσο και περισσότερο αμβισβητείται η εμπειρία αυτού που τον φροντίζει" (Arthur Frank, At the will of the body)
"Η ντροπή που συνοδεύει το να μισείς κάποιον που αγαπάς, εξαιτίας αυτού που έχει κάνει σε σένα και την οικογένειά σου..."
Υπάρχουν 4 Mάντρα που αφορούν την σχέση με την ασθένεια ενός τρίτου : Δεν το προκάλεσα, δεν μπορώ να το ελέγξω, δεν μπορώ να το θεραπεύσω, μπορώ να το χειριστώ"
(4 C's mantra: I didn't cause it, I can't control it, I can't cure it, I can cope with it)
"Πολύ συχνά όσοι δίνουν και την μεγαλύτερη φροντίδα, συχνά αντιμετωπίζονται σαν κατά κάποιο τρόπο εμπλεγμένοι με την δημιουργία του προβλήματος...παρά τις καλύτερες προσπάθειές τους, αντιμετωπίζονται κάποιες φορές από τον αγαπημένο τους ασθενή σαν να ήταν ένας εχθρός"
Ο συγγραφέας του βιβλίου άκουσε και μαγνητοφωνησε πολλές ομιλίες από ομάδες και είχε προσωπικές συναντήσεις με άτομα που έχουν συγγενή άτομο με κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας και...όλοι κατα την άποψή που σχημάτισε...προσπαθούν να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα στην εμπλοκή και την τήρηση απόστασης στην σχέση τους με το μέλος της οικογένειας που έχει το πρόβλημα.
Κάποιος συγγενής είπε:
"Το δυσκολότερο πράγμα με την φροντίδα, είναι να μην ξέρεις αν αυτό που κάνεις είναι σωστό ή λάθος"
"Συχνά μετά από μια δραματική κρίση τα μέλη της οικογένειας περνάνε μια φάση ενεργής ενημέρωσης. Αυτό μπορει να περιλαμβάνει συζητήσεις με γιατρούς και αρκετό διάβασμα"
Η Angie μιλώντας για τον αδερφό της:
"Ήμουν γύρω στα 30 όταν είδα τον αδελφό μου σε πραγματικά κακή κατάσταση, τότε κατάλαβα την σοβαρότητα της κατάστασης. Η ψυχική ασθένεια είναι συχνά δύσκολη να την κατανοήσεις, ιδιάιτερα όταν είσαι μικρός. Ήξερα πάντα ότι ο αδελφός μου είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτήρα αλλά νόμιζα πως το κάνει για να πετυχαίνει να γίνεται το δικό του. Όπως όλα τα αδέλφια, μαλώναμε. Στα 30 όμως κατάλαβα την σοβαρότητα της ασθένειας του Paul. Τότε ξεκίνησε και η συναισθηματική έγνοια να καταλάβω τις υποχρεώσεις μου απέναντί του και απέναντι στους γονείς μου που μεγάλωναν.
Η μητέρα μου, μέχρι τότε δεν μου είχε εξηγήσει τί συμβαίνει. Μέχρι να καθίσει κάποιος δίπλα σου και να σου εξηγήσει με απλά λόγια , δεν γνωρίζεις τι γίνεται...νομίζω πως τον περισσότερο καιρό η μητέρα μου αντιδρούσε σαν όλα να ήταν φυσιολογικά...
Τελικά αφού έμαθα για την ασθένεια του αδερφού μου, έμαθα ότι πρέπει να κρατήσω την ασθένεια σαν ένα επτασφράγιστο μυστικό...εξαιτίας νομίζω της ηλικίας και γενιάς των γονιών μου που ένιωθαν ντροπή..."
Να πει κανείς ή να μην πει στους φίλους σχετικά με την ψυχική ασθένεια που υπάρχει σε μέλος μιας οικογένειας είναι χαρακτηριστικό ερώτημα, συναισθηματικά φορτισμένο για τα υγειή μέλη της οικογένειας.
Η Angie είπε σε φίλους για τον αδερφό της αλλά αυτό δεν αρέσει στους γονείς της. Όταν έρχονται φίλοι στο σπίτι για φαγητό τη ρωτούν έχεις μιλήσει για το πρόβλημα του αδελφού σου και απαντά "όχι" ενώ έχει μιλήσει. "Δεν νιώθω την ανάγκη να το κρύψω αλλά καταλαβαίνω γιατί μερικοί το αποφεύγουν υπάρχει μεγάλη ημιμάθεια για το θέμα"
Παρά την δέσμευσή της να μιλά με τρόπο ειλικρινή στους φίλους για τον αδερφό της, παραδέχεται ότι είναι σημαντικός ο τρόπος που μεταφέρεται έα τέτοιο στοιχείο. Όταν βγαίνω με αγόρια, σκέφτομαι, "τώρα πως θα τους το πώ?" Το συναίσθημα της μη-ειλικρίνιας καλλιεργείται με την σιωπή. Για όλα υπάρχει όμως ο σωστός χρόνος και ο σωστός τρόπος που θα εκφραστείς.
Σημείωση του μεταφραστή:
Από ότι βλέπει κανείς τα θέματα που αντιμετωπίζουμε σαν αδέλφια είναι κοινά. Συχνά διαβάζοντας εμπειρίες και περιγραφές άλλων αδελφών, έμεινα έκπληκτος από την ομοιότητα περιστάσεων και επίσης εκτίμησα την περιγραφικότητά τους. Σίγουρα από αυτό έχουμε να μάθουμε πολλά. Άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας έχουν να μας διδάξουν την εμπειρία τους και άνθρωποι με εκφραστικότητα και γλαφυρότητα μπορούν να μεταφέρουν σε φράσεις συναισθήματα που μας φαίνονται γνώριμα.
Δεν έχουμε συνηθίσει να εκφράζουμε το βάθος των πολύπλοκων συναισθημάτων μας και είναι πολύ ευχάριστο να το βλέπουμε εκφρασμένο από κάποιον άλλο.
Νιώθουμε "συνδεδεμένοι" γνωρίζοντας ότι αυτά τα βιώματα είναι πολύ πιο συνηθισμένα απο όσο φανταζόμαστε και υπάρχει και μια "κάθαρση" όταν λέμε στον εαυτό μας "Ναι, αυτό ένιωθα μέσα μου, τώρα βλέπω την κατάσταση με πιο ρεαλιστική ματιά"
Αυτά ήταν λοιπόν μερικά αποσπάσματα βιβλίου που διάβασα πριν από καιρό. Μετέφερα τα κομμάτια που είχα σημειώσει... Αθήνα 13/08/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου