Πολλές φορές περιγράφουμε με πολύ ζεστά λόγια τα Κέντρα Ημέρας. Προσωπικά αν με ρωτούσατε πριν ένα έτος τί είναι αυτά δεν θα είχα την παραμικρή ιδέα. Επίσης βιώνοντας σαν αδερφός την φάση που λέγεται "η αδερφή μου είναι σε κρίση αυτό το διάστημα" δεν φανταζόμουν πως ένα χρόνο μετά θα μπορούσε να απολαμβάνει τα δώρα της κοινωνικοποίησης, της ύπαρξης ενός στόχου στο εβδομαδιαίο της πρόγραμμα, σε ένα τέτοιο κέντρο ημέρας στην ΑΘήνα.Συχνά ρωτάω να μου πει πως περναει και πως νιωθει, ποια αισθήματα της γεννά η αλληλεπίδραση με άτομα που έχουν σχετικό ταμπεραμέντο. Μου περιγράφει με πολύ ζεστό τρόπο το τι κάνουν. Πως νιώθουν τα υπόλοιπα παιδιά στο κέντρο (π.χ. ορισμένοι είχαν κάπως στεναχωρηθεί που το κέντρο θα έκλεινε για την περίοδο των εορτών). Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Όπως διαβάζουμε στο site του Υπουργείου Υγείας :
"Σκοπός του Κέντρου Ημέρας είναι η παραμονή του ασθενούς στην κοινότητα, η αποτροπή της κοινωνικής απομόνωσης και περιθωριοποίησής του αλλά και η βελτίωση εκείνων των δεξιοτήτων και ικανοτήτων του ασθενούς που του επιτρέπουν την κοινωνική ενσωμάτωσή του και την αύξηση της διαπραγματευτικής / διεκδικητικής του ισχύος ώστε να εξασκεί τα δικαιώματά του ως πολίτης..."
Ορισμένα Κέντρα Ημέρας που λειτουργούν:
Παράδειγμα:
Η αδερφή μου χαίρεται τα ομαδικά παιχνίδια, την ζωγραφική, τις κατασκευές…δεν ενθουσιάζεται με τις συζητήσεις…ωστόσο παραδέχεται ότι «βγήκε νόημα από τις συζητήσεις που έγιναν για την αρνητικότητα». Τι πιο όμορφο να ακούει κανείς από το ίδιο το στόμα της αδερφής του πως «με έχει βοηθήσει πολύ η ομάδα».
Στο κέντρο μια ψυχολόγος και μια κοινωνική λειτουργός επικουρούν την ομάδα.
Μου θυμίζει μέρες σχολείου η διαδικασία. Έγινε αφορμή η αδερφή μου να βγει από το σπίτι. Η χαρά μου δεν λέγεται όταν πρωτοξεκίνησε αλλά και τώρα που την βλέπω να περπατά δειλά-δειλά αλλά σταθερά και αποφασιστικά και να μπαίνει στο Κέντρο Ημέρας, 2 φορές την εβδομάδα. Στο χώρο όπου νιώθει οικεία και στον οποίο υπάρχει και ελπίδα και δυναμική που την εξυπηρετεί.
Παλαιότερες σκέψεις μου όταν ενημερώθηκα για τέτοιου είδους κέντρα ήταν :
«πως θα της το πω να δοκιμάσει να πάει?»«Θα μπορεί να συμμετάσχει αφού δεν δείχνει στοιχεία συνεργασίας ?»,
«Mήπως το θεωρήσει προσβλητικό, ένα χώρο όπου πηγαίνουν άτομα με «σοβαρά προβλήματα ?»
«Mήπως βλέποντας άλλα άτομα με ρωτήσει: τι δουλειά έχω εγώ εδώ... εγώ δεν έχω ανάγκη από κάτι τέτοιο ?»…τέτοιες σκέψεις μου πέρασαν, μια εποχή που θεωρούσα πως το καλύτερο που θα μπορούσε να έχει η αδερφή μου είναι μια στήριξη από ψυχολόγο. Η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή. Η ψυχοκοινωνική αυτή παρέμβαση την ικανοποιεί μέχρι στιγμής. Τελικά μερικά από τα θέματα που νομίζουμε ότι θα ξενίσουν τους δικούς μας, δεν τους ξενίζουν καθόλου, εμείς έχουμε κάποια άγχη, φόβους ή κόμπλεξ, κάνοντας την σεναριολογία μας και σενάρια..."τι θα γίνει αν?". Δοκιμάστε και εσείς ένα τέτοιο κέντρο αν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να βγει ο αγαπημένος σας στην κοινωνία, είναι πιθανόν να το βρει ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου