Θέμα: "Ο αδελφός μου δεν παίρνει τα φάρμακα, είναι χάλια...δεν πάει άλλο...τι να γίνει....η μητέρα μου δεν αποδέχεται την ανάγκη νοσηλείας..."
Το θέμα να μεταφέρεις τον άνθρωπό σου (και με ποιο τρόπο) σε ένα μέρος, όπου θα μπει σε τροχιά βελτίωσης είναι κλασσικό για πολλούς από μας.
Θα περιγράψω την διαδικασία που έζησα και ακολούθησα πριν από μήνες, όταν η κατάσταση είχε φτάσει σε περίοδο κρίσης. Μιλάω σήμερα με την ανακούφηση ότι δεν ζω το βαρύ κλίμα της εποχής και έχω περισσότερο καθαρό μυαλό.Πάντα σε περιόδους κρίσεων έχεις ανάγκη Ανθρώπους.
Να μιλήσεις, να αντικειμενικοποιήσεις (όσο γίνεται) τις καταστάσεις, να θέσεις στόχους, χρονοδιαγράμμα δράσης, να χαράξεις μια πορεία, να περιγράψεις με λόγια όσα πιθανόν για πρώτη φορά βιώνεις στην ζωή σου, να "κλαφτείς" σε κάποιον έμπιστο, να "ξεφύγεις λίγο" με κάποιον άλλο που δεν συζητάς για αυτό το θέμα, να μείνεις ένα βράδυ σε ένα σπίτι εκτός "σπιτιού σε κρίση" (θυμάμαι την ανησυχία μήπως ενοχληθούν οι γείτονες, τις πόρτες να χτυπούν και τις φωνές του αγαπημένου μου, πριν προλάβω να επιστρέψω μετά από έξοδο...όλα αυτά αγγίζουν βαθύτατα.)
Οι συνάνθρωποι (και ευτυχώς υπάρχουν !) θα σε βοηθήσουν. Κάτι θα ακούσεις, θα ξαναβρείς την ελπίδα που είναι πολύ εύκολο να χαθεί, όταν ζεις στο ίδιο σπίτι. Ακόμα και αν δεν ζεις στο ίδιο μέρος θα κληθείς να αναλάβεις δράση κάποια στιγμή.
Στην περίπτωσή μας:
1) Έθεσα ένα χρονοδιάγραμμα με την θεράποντα ιατρό. Αν δεν άλλαζε κάτι θα αναζητούσαμε την λύση της νοσηλείας. Θα επρόκειτο για πρώτη φορά που θα νοσηλευόταν η αδερφή μου. Το μυαλό μου και το συναίσθημά μου είχε μπει σε μια διαδικασία θλίψης και αγωνίας για το αβέβαιο αύριο. Δεν ήξερα πότε θα "κοπανίσει" την πόρτα και πότε θα αρχίσει να φωνάζει ή να βρίζει αναζητώντας μια λύση.
2) Τα στερεότυπα "πώς θα πάω κάποιον στην Κλινική;" παραπέμπουν σε ένα κλασσικό στερεότυπο "θα τον κλείσω σε ίδρυμα;" "Πως έχω δικαίωμα να πάω κάποιον παρά την "θέλησή του" σε ένα νοσοκομείο...δεν τον σέβομαι...θα με μισήσει..." Με απασχολούσε πως θα συμπεριφερθούν στο αγαπημένο μου πρόσωπο...αν θα είχε κάποια συνέπεια για την υγεία της μετά την έξοδό της από την κλινική...αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα τα έθετα όπου μπορούσα και ενίοτε έπαιρνα κάποιες απαντήσεις. 3) Η γνώμη κάποιου που μπορούσε να δει πιο καθαρά με έπεισε προς την αναζήτηση της λύσης της δημόσιας ή ιδιωτικής κλινικής. Οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί υποχώρησαν.
4) "Πήγα στον Εισαγελέα" (άλλο κλισέ και χιλιο-ειπωμένο) εκεί έμαθα πως με το χαρτί του γιατρού που την παρακολουθούσε θα μπορούσε να δώσει μια εντολή προκειμένου να πάω σε 3 μέρες στο Α.Τ. της περιοχής και οι αστυνομικοί να την μεταφέρουν στο δημόσιο ψυχιατρικό νοσοκομείο που ευφημέρευε εκείνη την ημέρα. Η απόφαση που είχαμε πάρει όμως αφορούσε μια ιδιωτική κλινική. Σε τέτοια περίπτωση δεν απαιτείτε εισαγγελική εντολή.
5) Προετοιμάζεσαι ψυχολογικά πως μπορεί να βιώσεις θλίψη, να έρθεις σε ρίξη με τον άνθρωπό σου την ημέρα που θα τον μεταφέρεις ή θα συνοδέψεις τον συγγενή σου στην κλινική. (τα πράγματα είναι συνήθως πιο απλά από όσο τα περιγράφει η φαντασία μας)
6) Έχεις ήδη μπει σε διαδικασία συνεισφοράς. Ο άνθρωπός σου μπορεί αρχικά να αντιδράσει στην αγωγή που θα δεχτεί. Με τον καιρό όμως θα είναι σε καλύτερη πορεία. (μιλάμε για διάστημα ενός μηνός και λίγων ημερών). Θα αλληλεπιδράσει με άτομα που έχουν παρόμοιο ταμπεραμέντο (ίσως για πρώτη του φορά). Θα ξαναμπεί σε διαδικασία σκέψης και πιο ήπιων συναισθημάτων. Θα θυμηθεί πως η μη λήψη της αγωγής τον έφεραν στο απροχώρητο. Θα ξαναγίνει ο άνθρωπος που ξέρεις και που είχες ξεχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου